"بخش سوم"
از آنجایی که قرار است داستان به زور هم که شده درباره ی سفرهایم باشد می خوام از سفرم به اصفهان و شیراز صحبت کنم. نمی دانم وقتی بچه بودم چند بار مغزم ضربه خورد اما آنقدر بوده که باعث بشه با قطار به اصفهان برم و بدون اینکه توقف کنم با اتوبوس به سمت شیراز حرکت کنم و بعد در راه برگشت بروم و اصفهان را ببینم. خودش را که نه، قبرستان هایش را. آن هم نه همه ی قبرستان ها. * اینجا را یک ستاره می زنم تا یادم بماند این مطلب را جلوتر توضیح دهم چون حالا در قطار نشسته ام و قطار دارد واگن به واگن تیش تیش کنان به سمت اصفهان می رود. آدم خسیسی نیستم ولی برای دیدن چند قبر و درخت قدیمی دلم نمی آمد پول زیادی خرج کنم. برای همین روی این صندلی زوار در رفته که انگار یادگاری از عصر حجر است چندان راحت نیستم و با این وضع یک دقیقه هم خوابم نمی بره. به خاطر همین کتاب داستانی رو که همراه داشتم ور داشتم و شروع کردم به خواندن. از کودکی عادت داشتم وقتی در اتوبوس و ماشین می نشستم و سعی می کردم چیزی بخوانم حالم بد بشه. تضمین می کنم که هرگز شجاعت آواز خواندن و رقصیدن رو نداشتم پس منظور معنی اول فعل خواندنه. قدیمها وقتی دلم می خواست تو شش هفت ساعتی که تا شمال مونده بود کتاب مورد علاقمو بخونم یا وقتی فقط نیم ساعت به امتحان مونده بود، من سوار ماشین بودم و هنوز چند صفحه ای از درسم رو نخونده بودم، به محض خوندن سه جمله ی اول سرم گیج می رفت و احساس حالت تهوع شدید بهم دست می داد. این جور موقع ها عادت داشتم یه فحش رکیک- بسته به سن مورد نظر –به فک وفامیل کتابم یا راننده ی اتوبوس یا ماشین بدم و با بی رحمی تمام کتاب رو پرت می کردم تو کیفم. تا اینکه بعد از چند سال یاد گرفتم حتی فکر خوندن یه کتاب یا مجله رو توی اتوبوس و ماشین از سرم بیرون کنم. برای همین هم حالا دارم جبران می کنم! الان چند ساعتی از حرکت قطار گذشته و من همچنان دارم داستان مورد علاقمو می خونم، یعنی تا اینجای کتاب را که خواندم فهمیدم بهش علاقه دارم. مثل دو تا آدم که هنوز با هم رابطه نداشته یا با دو سه بار بیرون رفتن می فهمن که به هم علاقه دارن. منم دلم می خواد ناتوانیم رو در خوندن،داخل این جور قطار ها جبران کنم. شاید بعدها کتابهای روانشناسی رو که باز کنید با کلمه ی عقده ی خواندن یا مثلا سندرم پدرام مواجه بشید چون این حس آنقدر در من قوی هست که اصلا نگاه های تعجب آمیز یا طرد کننده ی دیگران مانعم نشه. حتی یک مرد میانسالی هست که کتاب خواندن پیوسته ی من شده کابوس خوابهای داخل قطارش. چون مدام بیدار می شه، با اضطراب به من و کتابم نگاه می کنه، دستی به صورتش می کشه و باز می خوابه. نمی دانم قطار با ماشین و اتوبوس چه فرقی می کنه که من فقط تو قطار حالم از خوندن و نوشتن بد نمی شه. مسلمه که باید خودتان فهمیده باشیدکسی که با خواندن حالش در اتوبوس خراب می شه با نوشتن هم همین بلا بر سرش نازل می شه. جالب اینجاست که این قطار قطاره اتوبوسیه یعنی صندلی هاش مثل اتوبوس کنار هم چیده شدن و خبری از لغت کوپه نیست. همه ی این ها یعنی درجه ی کمتر از دو! تو لیست قطار ها اگه قطاری درجش دو باشه یعنی فقط سیستم گرمایش داره، یعنی بوفش فقط چیپس و چایی داره و آدم ها وقتی از قطار پیاده می شن کمر درد و پادرد و سردرد دارن و کلا درجه ی دو یعنی تمام تلاش دست اندرکاران قطار اینه که با پولی که پرداختید شما رو حداقل زنده به مقصد برسونن. تو این قطار آدم ها نوبتی می خوابن و حرف می زنن و عجیب اینه که زوج های خیلی زیادی بینشون نوبت می گیرن. حرف زدنهای بلند بلند این زوج ها قطار رو شبیه یه پارتی شلوغ و گنده کرده که یه آدمی مثل من تک و تنها و در نهایت بی علاقگی یه آلبالو یا گیلاس آبجو یا نهایتا شامپاین ارزون قیمت گرفته دستش و یه گوشه ای برای خودش نشسته و به هر چیز مزخرفی که از جلوی ذهنش رد شه فکر می کنه. شاید بشینه به این فکر کنه که بقیه چطور برای خودشون معشوق یا ه دارشو جور می کنن و مدتی رو باهاش می گذرونن. اصلا عادت نداشتم و به هیچ عنوان در تصورم نمی گنجید که جایی باشم و از اولین کسی که بدم نیومد سوالی مسخره بپرسم و سر حرف رو باز کنم. پیش خودم می گفتم شاید این بقین که میان سراغ آدمی مثل من. برای همین چند سالی هست که وقتی تو خیابون یا سینما یا قطار و ترمینال و مترو دارم آروم آروم باسایه ی نداشتم که به خاطر نور زیاد ترکم کرده راه می رم به این فکر می کنم که شاید همین الان این خانم نسبتا محترمی که از جلوم رد می شه بهم لبخند بزنه و برگرده بگه من شما رو جایی ندیدم یا مثلا ساعت چنده یا چمیدونم آدرسی چیزی بپرسه و مثل زرافه ها در هنگام جفت گیری علامت خاصی بده یا بگه:‏
سلام، شما همونی هستید که منتظرید تا یکی از جلوتون رد شه و سر صحبت رو باز کنه؟ منم می گم: سلام، آره من همونم. بعد اون می گه:ولی من هیچ چیز بخصوصی در شما نمی بینم که بخوام سر صحبت رو باز کنم. بعد من می گم:خیلی ممنون،خودم اینو می دونستم. در انتها خداحافظی می کنیم و از اونجا دور می شیم.
چون توی اینجور قطار ها سیستم سرمایش وجود نداره، سیستم گرمایش علاوه بر گرمایش سعی می کنه فقدان سیستم سرمایش رو هم جبران کنه. به همین دلیل مسافرها گاها مجبور می شن پنجره رو باز کنن. این چیز ها رو دارم با اتودم به همراه نود درجه چرخش نسبت به کتابم و روی سفیدی صفحه ی آخرش می نویسم. اونم در حالی که همه پیف پیفشون هواست و به سختی می شه با وجود بوی گند فضله های گرد و تازه ی گوسفندا نفس کشید. بو به حدی شدید و تازه به نظر می رسه که انگار گوسفندا همیشه تا اونجا که می تونن خودشونو نگه می دارن و می رن پشت ریل کمین می کنن. در این هنگام یکی از اون باهوشاشون گوششو می چسبونه به ریل و وقتی صدای اولین قطار رو شنید اشاره ای به بقیه می کنه. همه از مخفیگاه بیرون میان و شروع می کنن به دانه دانه ریدن روی ریل. حالا نرین کی برین!‏

"بخش چهارم"
دویست سال دیگه هم بگذره باز مردم نمی فهمند نسبیت یعنی چی و به چه دردی می خوره، برای همین باور نمی کنن یه آدم بیست و پنج ساله مثل من تا دو ماه دیگه بر اثر مرگ طبیعی از دنیا می ره. یعنی دقیقا اوایل فروردین. الان بهمنه و به جای برف آفتاب از پنجره می تابه. چشمهامو تنگ کردم و حس می کنم خورشید داره به اعصابم تجاوز می کنه.‏
انسان نرم و لطیف زاده می شود و به هنگام مرگ خشک و سخت می شود. گیاهان هنگامی که سر از خاک بیرون می آورند نرم و انعطاف پذیرند و به هنگام مرگ خشک و شکننده. پس هرکه سخت و خشک است مرگش نزدیک شده.
این جمله ها رو لائوتزه گفته. یادم باشه داستان لائوتزه رو وقتی سوار گاوش شده بود و می خواست بزنه به دشت و بیابون تعریف کنم. تعداد چیزایی که قراره تعریف کنم روز به روز داره زیاد می شه و ممکنه چند تائیش رو قربانی بقیه کنم. منم الان خشک و شکنندم و دو سالی هست که می دونم اوایل فروردین سال آینده می میرم. هیچ وقت دلیلشو نفهمیدم ولی سعی می کنم خودمو با جمله های لائوتزه توجیه کنم. دیگه با مردن کنار اومدم و کلی هم راجع بهش فکر کردم.‏
تو یه کتاب ژاپنی نوشته بود، یک به بسیار داخل می شود و بسیار به یک داخل می شود. یک یک است و نه بسیار. بسیار، بسیار است و نه یک. با اینهمه در همان زمان یک با بسیار یکی است و بسیار با یک یکی است. این خلاصه ی درک و باور من از مرگه و حتی از زندگی. حوصله ی توضیح دادنش رو ندارم، امیدوارم فهمیده باشید... نفهمیدید؟ شاید تمرکز ندارید. اجازه بدید کمکتون کنم. جای نشستنتان را درست کنید. راست بنشینید، چار زانو، چشم ها نه کاملا بسته و نه کاملا باز، سه تا شش متر جلوتر را نگاه کنید. حالا تا 10 بشمارید. 1، 2، 3، 4، 5، 6، 7، 8، 9، 10. حالا بدنتان راست و آرام است اما فکرتان ممکن است پراکنده باشد، پس این جمله ها را فراموش کنید، به درد نمی خورند... خب اصلا چکار کنم که نمی فهمید! قبول کنید که من فروردین می میرم و وارد بسیار می شوم و خوشبختانه طوری می میرم که خونی ریخته نمی شه. امروز می خواستم از انباری خانه چندتائی کاغذ بردارم. در را باز کردم. یک فرش که به زور خود را در انباری جا کرده بود افتاد روی زمین و ولو شد. یادم نمی یاد فرش داشته باشم. اونم فرشی که لکه ای بزرگ و تیره گند زده به وجهه ی تاریخی اش. این لکه را هم آب زدم. این هم خون است. شما هم حتما تابحال متوجه شدید کسی که اینقدر خون از بدنش خارج شده نمی تواند دیگر زنده باشد. اما اگر کسی مرده پس چرا هیچ پلیسی زنگ خانه را نمی زند؟ اصلا کی مرده؟ جسد کجاست؟ شاید این جسد هم وارد بسیار شده ولی به هر حال باید مشخص بشه چطور کسی تونسته تو خونه ی من با پس دادن این همه خون بمیره. پس شاید لازم باشه چشم هامو تیز کنم، به جای سیگار پیپ بکشم و سعی کنم مثل یه کاراگاه فکر کنم. حالا من یه کاراگاه خبره ام که لازم نیست با بروکراسی اداری دست و پنجه نرم کنه و می تونه بدون دستیار یا مزاحمت های پلیس پرده از راز یه قتل فجیع برداره. این یکی از خوبیای تنهائیه. تنهایی آزادی زیادی به همراه داره. اما آزادی همیشه هم به درد بخور نیست. مخصوصا اگر فقط اسکلتش ساخته شده باشد. سال پیش حوالی آبان ماه بود که این سینمای آزادی فقط یه اسکلت بزرگ قهوه ای بود. با یکی از دوست های قدیمی داشتیم از جلویش رد می شدیم. دیدیم نزدیک هزار نفر آدم جمع شدن و همه دارن بالا رو نگاه می کنن. آن زمان مردم هنوز معترض نشده بودند و این جمعیت مسلما به دلیلی دیگر آنجا جمع شده بودند.یک نفر نمی دانم چطور رفته بود نوک بلندترین تیرآهن و گویا می خواست خودش را از آن بالا بیاندازد پائین. این صحنه را بگذارید کنار خنده ها و عکس گرفتن های مردم و بعد به من حق می دهید که حسابی حالم خراب بشه. تا بحال این چیزارو تو سینما دیده بودم و نه روی سینما، اونم یه سینمای ماقبل سینما، یه اسکلت. به گمونم این آدم هایی که اینجان سابقه ی زیادی تو دیدن صحنه های مرگ و زندگی یه آدم دارن که این جور هیجان زده مشغول تفریح کردنن. شاید اینا اصولا کارشون اجتماع خود کشی باشه. هرجا کسی می خواد خودکشی کنه به سرعت به هم زنگ می زنن و می گن:‏
‏- هی! یکی می خواد خودشو از بالای سینما آزادی بندازه پائین!‏
‏- جداً؟!!‏
‏- حسابی حوصلم سر رفته بود، می یای دیگه؟
‏- آره، حتما، خیلی وقت بود خودکشی ندیده بودم، تخمه هم بیارم؟
‏- آره، دوربین و بالش پشت گردنی هم بیار، ممکنه یارو فس فس کنه و گردن درد بگیریم.‏
اما من اصلا نمی تونم این جور صحنه ها رو تحمل کنم. بایستم یه جا و منتظر باشم یکی خودشو بندازه پائین و مغزش روی زمین پخش شه، زنا جیغ بزنن و مردا فریاد بکشن. بعد یه آمبولانس بیاد و جنازه رو با جارو خاکنداز از روی زمین جمع کنه. اینجاست که تآتر تموم می شه، مردم می رن خونه هاشون و منتظر یه خودکشی دیگه می شن.‏
وقتی از اونجا رفتیم اون یارو برام وضعیت مرده زنده ی گربه ی شرودینگر رو پیدا کرده بود. نمی دونستم که خودشو انداخت یا نه. وقتی رسیدم خونه تلویزیون رو روشن کردم. اون زمان هنوز تلویزیون رو نفروخته بودم. داشت اخبار می داد. یکی از خبرها راجع به همین سینما آزادی بود. یارو با گرفتن یه پاکت سیگار و یه بطری آب معدنی اومده بود پائین و تفریح اجتماع کنندگان رو به گند کشیده بود. داشتم به اون آتش نشان قهرمانی که طرف رو راضی کرده بود بیاد پائین فکر می کردم:‏
‏- آروم باش! بگو چی می خوای؟! فقط بگو چی میخوای تا بیای پائین!‏
‏- من یه پاکت سیگار می خوام و تشنمم هست! اینجا باد زیادی میاد
‏- آروم باش، تا دو دیقه ی دیگه یه پاکت سیگار و آب معدنی میاد بالا!‏
...
‏- بیا! اینم سیگار و آب معدنی، دیگه بیا پائین
‏- سیگار چی گرفتید؟
‏- وینستون لایته، ایناها!‏
‏- چی!! من از این سیگارای عکس دار مزخرف نمی کشم. من فقط کمل می کشم... الان خودمو می ندازم پائین!‏
این جور خودکشیها معمولا با موفقیت کمی همراهه چون خلاقیتی توش به کار نرفته. مثلا با یه هدفون تو گوشی گرون قیمت و با کیفیت به مراتب راحتتر و مطمئن تر می شه خودکشی کرد تا از بالای یه تیرآهن بزرگ که هزاران نفر اون پائین به آدم می خندن و پفک می خورن. کافیه هدفونو بزارید تو گوشتون، آهنگو تا آخر زیاد کنید و برخلاف جهت حرکت قطار ها روی ریل راه برید...‏

"بخش پنجم"
تلویزیون را که روشن کردم داشت آن آواز مسخره را پخش می کرد
‏- بوی گل سوسن و یاسمن آید...‏
من هم دیدگاه های سیاسی خاص خودم را دارم اما این شعر تهوع آور آنقدر حالم را بد کرد که همانطور که با دست چپ تلویزیون را خاموش می کردم با دست راست تلفن را برداشتم و به جعفر زنگ زدم. جعفر پدر-خدای تمام سمساریهای این شهره. به سرعت اومد و چون فهمیده بود می خواهم خودم را از دست تلویزیون خلاص کنم پول کمی دستم داد. وقتی خواست تلویزیون را با خودش ببرد پایش لغزید و نزدیک بود تلویزیون از دستش بیافتد. برگشت و گفت: این موزائیک ها لق شدن، باید یکی رو بیاری برات ردیفش کنه.‏
امروز بیستم اسفنده و من چیزی حدود ده روز وقت دارم تا به پرونده ی این جسد گمشده پایان بدم. این جسد روی شخصیت داستان بسیار موثر بوده و برای همین تصمیم گرفتم اسم داستان رو "جسد گمشده" بذارم. خیلی مسخرست که کسی رو بیارن تو خونه ی آدم سلاخی کنن و بعد جسدشو گم و گور کنن و حتی به خودشون زحمت ندن پارچه ها و لباس های خونیشونو با خودشون ببرن. اونها رو همونطور ول کردن کنار لباسشویی و رفتن. خیال کردن صاحب خونه میاد و اونها رو می ندازه تو لباسشویی ولی اوضاع این پارچه ها و لباسها خرابتر از اونیه که یه ماشین چرخون زبون بسته بتونه از پسشون بر بیاد.‏
قرار بود این خونه رو زودتر پس بدم و برگردم به تهران اما ماجرای این جسد گمشده حسابی موی دماغ شده. وظیفه ی کاراگاهیم ایجاب می کنه قبل از رفتن به خونه راز این قتل رو کشف کنم اما دوست دارم آخرین روزهای عمرم رو تو خونه ی خودم باشم نه تو این خونه ی کوچیک اجاره ای. به گمانم ماه پیش بود که بعد از دو سه ماهی دوری از اینجا تصمیم گرفتم به دیدن قبرستان قدیمی این شهر برم و کمی روزهایم را متنوع کنم:‏
زمستون سردیه و من تو یه اتوبوس سرد خلوت نشستم که از زیر صندلی هاش یه باد سردی در جریانه که حسابی پاهام رو به درد آورده. آدم ها در یه همچین جایی نقش بخاری رو ایفا می کنن چون به هر حال موجودات خونگرمی هستن. در واقع تو زمستون همیشه باید سعی کرد تو اتوبوسهای شلوغ نشست. اما موضوع هیجان انگیزی که می خواستم راجع بهش حرف بزنم مربوط می شود به دختر عجیبی که کمی آنطرف تر نشسته، ولی قبل از این می خوام چیزی را تعریف کنم که حسابی ذهنم را مشغول کرده، می دانم که همه به موضوعات هیجان انگیزی که یه طرف قضیه اش یک دختری باشه که قراره دو روز بعد تصادف کنه، علاقه دارن. به شما اطمینان می دم که به این موضوع برمی گردم. وسطهای جاده بود که از سرما از خواب بیدار شدم. یه نگاهی به بیرون انداختم. مسلمه که تو یه همچین شب ابری و مرطوبی چیز زیادی نمی شه دید ولی احساس کردم آنچنان برفی تو این بیابون اومده که همه جارو سفید کرده. بعد نور یه ماشین می افته روی زمین و حالا خیال می کنم هیچ برفی روی زمین نیست، ولی خاک بی رنگ تر از اونه که باید باشد و باز فکر می کنم برف همه جا رو پوشونده. همینطور که در جمله ی معروف شکسپیر غرق بودم یک تابلوی کج می بینم که سقوط کرده و افتاده روی زمین. رویش را از حفظم. این راه را صدها بار آمده ام. نوشته سیگار اول راه است، فرزندانمان را دریابیم. یادم میفته که اول راه قبل از سوار شدن سیگار کشیدم و بچه هم ندارم تا در یابمش. برای همین باز به زمین برفی/خاکی نگاه می کنم. الان یک ساعت گذشته، خیالتان راحت، آن دختر عجیب همچنان روی صندلیش نشسته و مشغول تعریف کردن خواب عجیبتریه که دیشب دیده. ولی با اینکه مخاطبش من هستم سرم را گرفته ام سمت پنجره و باز دارم مثل شک یه نوجوونه تازه به بلوغ رسیده به خدا، به بودن برف شک می کنم. عین پاندول یه ساعت دارم بین بودن و نبودن برف رو زمین نوسان می کنم و متاسقانه می بینم که بعد از مدتی به خاطر اصطکاک زمانیه ذهنم جایی بین این دو شک می ایستم. بالاخره یا برف رو زمین هست و یا نه. کافیست بروم بیرون و یک دستی به زمین بزنم. آره، به راننده می گم بزنه کنار!‏
‏- برا چی بزنم کنار؟ می خوای بشاشی؟
‏- نه، می خوام ببینم رو زمین برف نشسته یا نه
‏- خب چشم کورتو باز کن ببین برف اومده یا نه!‏
‏- آخه دو ساعته دارم نگاه می کنم ولی شک دارم. می خوام دست بزنم تا مطمئن بشم.‏
‏- برو گمشو بشین سرجات تا با اردنگی نزدم در کونت! تو از اون آدمهایی هستی که تا دست نزنن باور نمی کنن دختر کنار دستشون دختره! برو عمو... برو
بعد از این پیروزی بزرگ در کشف حقیقت احتمالا بر می گردم سرجام و پرده ی شیشه ی اتوبوس رو می کشم، زل می زنم تو چشم های این دختر عجیب و به طور حاشیه ای زیبا، و خوب به حرفهاش گوش می دم چون به هر حال دو روز بیشتر وقت نداره حرف بزنه و منم دو روز می تونم روش حساب عاطفی باز کنم. کم کم به مقصد می رسیم. جایی که دوستی قرار بود به استقبالم بیاد ولی هرگز نیومد و برای همین من هم برای تلافی، ماجرای عاطفی هیجان انگیز دختر عجیبی که قراره دو روز دیگه بمیره رو تعریف نمی کنم!‏

"بخش ششم"
باید اعتراف کنم داستان تعریف کردنم آشی شده از زمانهای گذشته و حال و مطمئن نیستم شما راحت با آن کنار بیایید. هرچند، هرچقدر هم که در گذشته و حال نوسان کنم باز وقتی داستان را می خوانید اوضاعتان خیلی بهتر از زمانیست که یک فیلم از دیوید لینچ می بینید. وقتی به این شهر کوچک اما پر از قبرستان های قدیمی و بزرگ رسیدم حال و هوای خوبی داشتم. اما دو روز بعد حال و هوایم دنده عقب زد و برگشت به همان اوضاع ناراحت کننده ی چند روز پیش و حتی قبل تر از آن. این شهر مثل شیراز و اصفهان نیست. مردم وقتی می بینند همیشه می روم و میان قبرها پرسه می زنم تعجب نمی کنند. چون اینجا خبری از بناهای باستانی و جاهای دیدنی نیست. شاید خنده دار به نظر برسد اما هفت هشت باری که به شیراز و اصفهان رفتم هرگز به دیدن تخت جمشید یا منار جنبان و این جور چیز ها نرفتم. شاید به خاطر آفتاب باشد. من از آفتاب بیزارم و شاید چون این بناها تنها در روز برای بازدید آزادند دلم نمی خواهد ببینمشان وگرنه هرکدام یکی دو تا قبر قدیمی در کنارشان دارند.شنیده بودم در یکی از دهات شیراز درختی کهنسال و بزرگ وسط قبرستان قدیمی شان خودی نشان می دهد. من عاشق درختهای قدیمی و قبر های کهنه هستم و نیمی از سفرهایم به خاطر این جور چیزهاست. آن نیمه ی دیگر سفرهائیست که از رفتنشان پشیمان می شوم. از اصفهان که به تهران برگشتم باز شروع کردم به خواندن آن داستانی که با دو سه صفحه خواندنش عاشقش شده بودم. چهل پنجاه صفحه بیشتر نمانده بود اما چون دل درد شدید داشتم نتوانستم بیشتر از بیست صفحه اش را بخوانم. شاید هم روده درد بود. رفتم خانه و کیفم را خالی کردم. بعد بلند شدم و آمدم نشستم روی یک سنگ، پشت یک قبر. کتابم را دراوردم و تصمیم گرفتم داستان را بخوانم و تمامش کنم، مثل تمام عشق های دیگر که بالاخره روزی خوانده می شوند و به پایان می رسند. باید کمی صبر کنید تا داستان را به پایان رسانم و بعد داستان خودم را ادامه دهم. البته شما لزومی نداره منتظر باشید چون این وقفه ی در داستان اصلا به چشمتان نمی آید، مثل زمانی که فوتبالی را با تاخیر پخش می کنند و نیمه ی دوم ظاهرا ثانیه ای بعد از نیمه ی اول شروع می شود...‏
حتما خیال می کنید داستان را تمام کردم. نمی شود گفت اشتباه می کنید اما درست هم نمی گوئید. چند صفحه ای مانده بود که احساس کردم داستان برای من به پایان رسیده. نمی خواستم آخرش را بدانم. تا همینجا کافی بود.برای همین بوسیدمش و برای همیشه گذاشتمش داخل کیفم. سرم را که گرفتم بالا چشمم افتاد به دختری که داشت میان قبر ها پرسه می زد و رویشان را با دقت می خواند. یک دفترچه ی یادداشت هم توی دستهاش بود. حتم دارم داشت شعرهای روی قبر ها را می نوشت. من هم این کار را قبلا کرده ام. متاسفانه کمند آدمهایی که شعر های درست و حسابی برای قبر فک و فامیلهایشان سفارش دهند. بی رحمانه است که مجبور باشی این همه سال زیر یه شعری که ازش خوشت نمیاد بخوابی.‏
به نظرم زیبا بودن خیلی سخت تر از زشت بودن است. این دختر با اینهمه وجه اشتراکی که با من دارد شده تجسد دیگر من! یه تناسخ در لحظه ی حال. چهره اش مثل گچ سفید است اما به دل می نشیند، زیاده از حد می نشیند. اما نه اهلش هستم و نه حال و حوصله ی بلند شدن و رفتن و آشنا شدن با او را دارم. شاید چون یه رابطه ی عاطفی با مردن اون دختر به پایان رسیده بود و این بی حوصلگی از نتایجش بود. کسی که حتی اسمش رو نپرسیده بودم! حتی حوصله ندارم تعریف کنم با چه زحمتی توانستم از مرگ کسی که اسمش را نمی دانستم با خبر شوم. برای همین با اینکه این دختر مثل سیاره ی مشتری بزرگ و سرشار از جاذبه بود به سمتش حرکت نکردم. مثل قمر اروپا تو یخ های بزرگ و سرد خودم غرق بودم و بدون اینکه به طرف مشتری حرکت کنم دور دختر می چرخیدم، همانطور نشسته. سرم را انداختم پائین و زل زدم به سوسکی که مطمئن نبودم سوسک باشد. داشت روی یکی از قبر ها راه می رفت. از اینکه یکی از وارثانم را جلوی خودم می دیدم خوشحال بودم. تا چند ماه دیگه این سوسک میاد و یه تیکه از گوشت صورتم رو می بُره و می بَره خونه برای بچه ها یه استیک گوشت تازه ی صورت آدم درست می کنه و اونا می شن وارثان من. از اونجایی که آدمهای تنها همیشه تنها باقی می مونن نباید تصور کنید وارثان آینده ی من بعد از این سوسک ها، گیاهان گل دار، زنبورها، عسل ها و آدمان. نه! این سوسک قرار نیست بعد از مردن غذای ریشه های یه گیاه به دردبخور بشه، چون سلول های من حاوی مقادیر زیادی انزوا و از این جور پروتئین ها هستن، سوسک دچار تحول روحی می شه، خونواده رو ول می کنه و می ره وسط صحرای مغولستان، یه کاکتوس گنده پیدا می کنه و همونجا می ره زیر خاک و کم کم روح از بدنش جدا می شه. بعضی آدم ها فکر می کنن سوسک ها روح ندارن. چنین آدم هایی احتمالا تصور می کنن فرمانروای زمینن و تمام موجودات برای خدمتگذاری به اونها جون می کنن. قیافه ی چنین آدم هایی وقتی سوسک ها در حال خوردن دل و روده ها شون در دومتری زیر خاک هستن واقعا باید دیدنی باشه. وقتی روح سوسک با روح من محشور شد کاکتوس کم کم سوسک رو سر می کشه و اینطوری می شه که من برای همیشه یه کاکتوس تنها و گنده ی بی حرکت می شم وسط صحرای مغولستان.‏
‏- بفرمائید چایی...‏
سرم را گرفتم بالا و زل زدم به چشم های کشیده و براقش که معلوم بود با شلختگی و عجله مدادی زیر آن کشیده. مغزم حق داشت قفل بشه. مشتری با پای خودش آمده بود نزدیک اروپا. هر لحظه ممکن بود به سمتش سقوط کنم. مشتری سیاره ی سردی نیست، پر از گرما و حرارته و ممکنه بتونه تمام یخ های اروپا رو ظرف چند ثانیه تصعید کنه.‏
چایی را گرفتم و شروع کردم به خوردن. با اینکه جوابش را ندادم نشست کنارم و وقتی چائیم را خوردم باز لیوانم را پر از گرما کرد. اینبار لبخندی تحویلش دادم. بعد با عجله اسمش را پرسیدم. نمی خواستم اشتباه قبلی را دو باره تکرار کنم. این اسم محوری می شد برای این جسم گازی پرحرارت تا حول آن در ذهنم تعریف شود. وقتی او هم اسمم را پرسید، پرسید چرا اینقدر ناراحت و غمگینم و لبخندی طبیعی زد! جوابش را ندادم ولی باز هم ناراحت نشد. دستم را گرفت و کشاند به طرف آن درخت بزرگی که به خاطر دیدنش این راه را آمده بودم. دستم را گذاشت روی تنه ی زمخت و پرخلل و فرج آن. بعد گفت که این درخت بزرگترین آدمخواره دنیاست ولی اصلا بهش نمی یاد. جواب دادم تو این دنیا همه چی اون چیزی دیده می شه که نیست. پرسید یعنی این درخت سبز نیست؟ جواب دادم نه! گفتم این قبرهای بی رنگ؛ در واقع این ها سبزن. گفت بهم نمی یاد حرف های بی حساب بزنم و منم جواب دادم که... که... می خوام جمله ها رو همونطوری که بود بنویسم:‏
‏- بهت نمی یاد حرف های بی حساب بزنی، درخت سبزه و اصلا برای همین سبز رنگ زندگی و صلحه!‏
‏- ولی سبز رنگ حسد هم هست. در حالی که به قول تو آدم ها فکر می کنن سبز رنگ زندگی و صلحه. اما واقعیت اینه که طبیعت تنها به این دلیل ساده سبزه که از این رنگ بی نهایت متنفره.‏
‏- متنفره؟ آها، چون تمام طیف های نور رو جذب می کنه و فقط سبز رو منعکس می کنه.‏
‏- دقیقا! برای همینه که صلح همیشه منجر به جنگ می شه. چون فقط اینطور به نظر می رسه! صلح طیفیه که از یه تفکر ساطع می شه و نشون دهنده ی هیچ چیز نیست جز تنفر آن تفکر از صلح! برای همین هم سیاستمدارا بیشترین استفاده کنندگان از کلمه ی صلح و در عین حال بزرگترین ایجاد کننده ی جنگ ها در دنیان.‏
‏- حرفهات شیرینه، آدم فهمیده ای به نظر می رسی
‏- از این حرف ها نزن، جنبه اش را ندارم. من آدم مغروری بودم چون همیشه تصور می کردم بیشتر از بقیه می فهمم، ولی کی حاضره بپذیره که یکی عین خودش-اونم شش هفت سانتی کوتاهتر- بیشتر از اون می فهمه؟! برای همین به اندازه ی موهای سرم مسخرگی و حقارت کشیدم. آدم ها موجودات متکبر و حسودی هستن و منم یکی از اونهام.‏
‏- تو هم مثل من دوست داری بیای و تو قبرستون قدم بزنی؟
‏- مثل تو نه، ولی من دنبال قبرستون هایی هستم که درختهای بزرگ از وسطشون درومده.‏
- چه جالب، البته امروز چون جائی نداشتم که برم اومدم تو این قبرستون. مثل آدم هایی که وقتی بی خانمان می شن، به خونه ی پدری پناه می برن.‏
‏- چرا جایی نداری؟
‏- اگه جواب ندم چه اتفاقی می افته؟
‏- هیچی. من نمی فهمم که چرا جایی نداری
‏- خب پس جواب نمی دم. من میرم بشینم چون خیلی خستم و حال خوشی ندارم.‏
‏- من تو این شهر یه خونه ی کوچیک دارم. داخل این خونه ی کوچیک یه بطری کوچیک دیگه هم هست که می تونه آروممون کنه.‏
‏- بریم مست کنیم تا عاقل به نظر برسیم؟
‏- نه. بریم مست به نظر برسیم تا عاقل باشیم.‏

"بخش هفتم"
یه شبپره ی کوچیک گیر افتاده تو یه لامپ بزرگ ومدام خودش رو می زنه به شیشه ی کلفت اون. لازم نیست به این فکر کنید که چطور یه شبپره می تونه توی یه لامپ بزرگ وجود داشته باشه. مهم اینه که داره از گرما می سوزه و دلش می خواد از اونجا بیاد بیرون. یه شبپره ی دیگه بزور خودشو از سوراخ توری پنجره چپوند داخل و با کله رفت توی لامپ. ولی فایده نداشت و شروع کرد به ضربه زدن به لامپ. شبپره ی داخل لامپ سعی داشت با اشاره به شبپره ی بیرون لامپ حالی کنه که اینجا چقدر داغ و تنگه ولی شبپره ی بیرون لامپ خیال می کرد داره به انعکاس تصویر خودش تو شیشه ی لامپ نگاه می کنه و به تلاشش ادامه داد. بین دنیای مردگان و زندگان همیشه رودی از جیوه جریان داره. این افکار همینطور که دارم به آینه نگاه می کنم به ذهنم رسوخ می کنه. بعضی وقتها خیال می کنم تصویرم می خواد چیزی حالیم کنه ولی من زبون مرده ها رو ابدا نمی فهمم. تا یکی دو هفته ی دیگه قراره برم اونطرف آینه و مثل یه گل آفتاب گردان بشم که روی سطح خورشید کاشته می شه و برای اینکه به سمت نور نگاه کنه سرشو می ندازه پائین و بعد از اون دیگه هرگز دیده نمی شه. تو این چند ساله سخترین کار برای من این بوده که پس اندازم رو طوری خرج کنم که وقتی فروردین امسال به پایان رسید هر پولی رو که توی بانک پس انداخته بودم تموم بشه. مسافرتها خرج های مشخصی دارن و خوشبختانه هیچ قبرستانی هزینه ی ورودی از یک بازدید کننده دریافت نمی کنه. اگر پول کافی داشتم آنرا به یکی از دوستان مورد اعتمادم می سپردم تا وقتی مردم، خرج هزینه ی سوزاندن و بردنم به فضا کند. دلم می خواست بدنم را در یک اتاق خلاء و کاملا بسته می سوزاندند و خاکستر و تمام گازهای سیاه آن را می بردند پخش می کردند دور و اطراف کمربند سیارکی بین مشتری و مریخ، تا همینطور دور خورشید بگردم و خودم را از شر چرخه ی دنیا اومدن و مردن، دنیا اومدن و مردن و از همه مهمتر آن مسخره بازیهای بینشان خلاص کنم:‏
‏- پس شما تو این زمین چه غلطی می کنید؟! پیدا کردن یه روح اینقدر کار سختیه؟!‏
‏- قربان همه جا رو گشتیم اما نیست، غیبش زده. حتی قبر هم نداره تا دور و بر اونجا به کمینش بشینیم.‏
‏- اگه خدا بفهمه چه اراذلی دارن زیر دستش کار می کنن از عصبانیت دو سه تا کهکشانو می ترکونه!‏
‏- قربان حالا می گید چی کار کنیم؟ این بچه قراره فردا تو صحرای مغولستان بدنیا بیاد. اگه بدنیا نیاد پس کی می خواد بیست سال دیگه اون بچه ای که دیروز بدنیا اومد رو حامله کنه؟ اگه اون بچه حامله نشه پس چطور اکبر خان مغول معروف بدنیا می یاد؟ اگه اون بدنیا...‏
‏- اَه! بس کنید دیگه! تا به شکل سوسک مسختون نکردم برگردید و تمام منظومه ی شمسی رو بگردید، می خوام روح این یارو تا یه ساعت دیگه جلوی میزم باشه!‏
اگر می خواستم چنین پولی جور کنم حداقل باید پنجاه سال دیگه با اضافه کاری حداکثری کار می کردم. برای همین سعی می کنم وقتی مردم، پیش جناب مرگ چندتا جمله ی خفن بگم و از این ادا اصول های بودایی در بیارم تا یارو فکر کنه از این بودهی ستوهای به بیداری رسیده هستم و ولم کنه برم برای خودم توی دنیای سفید و خالی نیروانا. آدم هرچقدر هم که اونجا حوصلش سر بره باز از اینکه هنوز خستگی از تن به در نکرده، بشه بابای اکبر خان مغول، خیلی بهتره. امروز بیست و دوم اسفنده و از صبح توی خونه مشغول فکر کردن بودم. دیروز که حمام رفتم دیدم آب از سوراخ کف وان پائین نمی ره. دستم را کردم داخل آب و حس کردم یه کپه مو سوراخ ها را پر کرده، جنسشان زیادی نرم بود و وقتی کشیدمشان بیرون، دیدم خیلی بلندتر از موهای منند و بی اندازه هم نازکند. آب به حدی وان را پر کرده بود که مقداری از آن سرریز کرد و هنگامی که به کف حمام نگاه کردم دیدم خون آبی تیره و متعفن از زیر شکاف دستشویی حمام بیرون می زند. از آن همه موی ریخته که فقط یک آدم مرده می توانست از خود وا دهد و این خون آب پنهان شده، فهمیدم جسد زن است، یعنی زن بود، چون اجساد جنسیتی ندارند و دیگر غده هایشان کار نمی کنند. معلوم بود قاتل یا قاتلین جسد را که در خون غرق شده بود در وان شسته اند اما هرچه حمام را گشتم مدرکی پیدا نکردم. تحقیقاتم بسیار کند پیش می ره. قاتل هیچ ردپایی از خودش به جا نگذاشته. برای همین امروز خیلی ناامید شده بودم. کرختی وادارم کرد در خانه بمانم. احساس می کنم به اندازه ی ته یه بلیت اتوبوس بی مصرف شدم. تمام آدم ها این بی مصرفی رو با کار کردن و بچه دار شدن و قبول مسئولیت از سرشون باز می کنن.‏
دیگه حسابی حوصله ام سر رفت. بلند شدم و رفتم کافه ی همیشگی. همان کافه ی شلوغ و سرشار از روشن فکران قهوه خور و سیگار کش. اول یک قهوه سفارش دادم. مزه اش عالی بود. بعد هوس لازانیا کردم اما نداشتند و رفتم سراغ اسپاگتی. بعد شروع کردم به سیگار کشیدن. بعد منتظر شدم تا شاید کسی بیاید و بنشیند کنارم و مثلا بخواهد با فندکم سیگارش را روشن کند و ما با هم آشنا بشیم. بالاخره حتی آدمی که تایک هفته ی دیگر می میرد هم کمی عشق و محبت نیاز دارد. اما هیچ کس نیامد. معتقد نیستم تنها دلیل نیامدن آن بمب عشق و محبت، حال و روز کشورم باشد اما باید بدانید در این مملکت زنها در شرایط واقعا اسفباری به سر می برند. شاید یک دختر به شخصه احساس کند زندگی خوبی دارد اما زنها و دختر ها وضعیت ناامید کننده ای دارند. در این کشور به ندرت می بینی دختری بیاید و بنشیند کنارت و از تو فندک بگیرد. چون از کودکی به دخترها این توهم را می دهند که آسمان را سوراخ کرده اند و آنها را انداخته اند پائین و آنجایشان را با یک پرده ابریشمی و جواهر نشان بسته اند و آنها باید حسابی مراقب آن باشند و آن را فقط تقدیم یک انسان درست و حسابی و بدرد بخور کنند. وقتی دختر ها با این توهم بزرگ می شوند و دورشان را هاله ای از غرور و وقار فراگرفت، بعد ناگهان با او مثل کالا، مثل یکی از اجناس فروشگاه رفتار می کنند. او حق ندارد یازده شب در خیابان قدم بزند، اگر هم بزند یعنی فاحشه است یا اگر نباشد به زور فاحشه اش می کنند. او را مجبور می کنند مثل چیپس ها و پفک ها خود را با ده ها مانتو و روسری و چادر بپوشاند و فقط این صاحب و خریدار کالاست که حق دارد این بسته بندی ها را باز کند و از محتوایش لذت ببرد. من آدم غرب زده ای نیستم. برخلاف تصور خیلی ها خیال می کنم اگر در این مملکت مردسالار و سرکوبگر، زن کالاست، در کشوری آن سوی کره ی خاکی که پر است از رویای برج های دوقولو و مغازه های مک دونالد، زن و مرد، هردو کالا هستند. اما خوبی این تساوی این است که حداقل توازنی بین این دو برقرار می شود و یکی مجبور نیست بار زورگویی و جاکشی ملت را یک تنه به دوش بکشد. نمی دانم این حرف ها را چرا دارم می زنم. اکثر آدم ها وقتی می فهمند دارند می میرند دیگر درباره ی چنین موضوعاتی فکر نمی کنند و اصلا برایشان مهم نیستند چون:‏
‏- به جهنم! وقتی من بمیرم و نباشم، دیگه چه اهمیتی داره؟! ‏

"بخش هشتم"
امروز بیست و چهارم اسفنده. هوا همچنان آفتابیه. مزخرفترین زمستون ممکن رو گذروندم. برف خودش رو بازنشسته کرده و رفته آسایشگاه سالمندان پیش دوستی و انسانیت و درختها و هوای تمیز. همشون حسابی پیر و از کار افتاده شدن و چون دیگه دندونی براشون نمونده از صبح تا شب سوپ به خوردشون می دن. بهترین سوپهای دنیا تو روستایی کوچیک در امتداد دریای شور خزر پخته می شه. چند باری رفتم. یه امامزاده ای در این روستا وجود داره که چند صد سالیه بار تقدس گرایی مردم اونجا رو به دوش می کشه. در محوطه ی این امامزاده یه قبرستون خیلی قدیمی وجود داره. اکثر قبرهای قدیمی هیچ نشونه ای ندارن و پات رو هر کجا که بگذاری زیرش چندین نفر روی هم خوابیده اند. یک درخت بزرگ و باشکوه با برگهایی پهن و سبز و با تنه ای کلفت تر از شش برابر باسن مادربزرگم همانطور ساکت ایستاده. درست وسط قبرستان. باسن مادربزرگم مهد پرورش ده ها کودک بوده و این درخت آرامگاه صدها آدم. از باسن به باسن. می تونه اسم یه مستند در مورد زندگی و مرگ آدم ها باشه. این درخت تنها موجودیه که فهمیده آدم ها چقدر مفیدند و به جای خوردن آت و آشغال های آماده، از جسد پرگوشت و چربی آدم تغذیه می کنه. برای همین در چهار صد سالگی همچنان سرحال و پر نیروئه و مدام بلندتر می شه. وقتی کنار این درخت می ایستم و بالا رو نگاه می کنم این احساس بهم دست می ده که کنار هزاران آدم ایستاده ام. یعنی تمام آن مردگان زنده. مردم این روستا به این درخت می گویند درخت سه برادر. تنه ی آن گرد نیست و انگار از سه تنه ی به هم چسبیده تشکیل شده. می گویند سه برادر بودند که داشتند از سربازان فلان حکومت فرار می کردند و وقتی به این امامزاده می رسند محاصره می شوند و همانطور که پشت به پشت هم ایستاده بودند کشته می شوند. از خونشان درختی رشد کرده و جسد هایشان تبدیل شده به تنه ی درخت. اگر از جسد این زن هم درختی رشد کرده باشد دیگر هرگز نمی توانم پیدایش کنم. این جمله ها را در حالی دارم تعریف می کنم که مشغول کندن موزائیک های کف خانه هستم. آنقدر لق هستند که حتی یک کاراگاه معمولی هم به آنها شک کند، خصوصا اگر همسایه، صبح زنگ خانه را بزند و از آدم بپرسد که آیا بیلچه ی کهنه ای که در باغچه افتاده مال اوست یا نه و از آن بدتر اینکه بعضی دیوارها زیرشان پر است از خاک و سنگ ریزه. به همسایه جواب آری دادم و با همان بیلچه دارم خاک را می کنم. معمولا در چنین مواقعی وقتی به درجه ای از کندن می رسی باید با یه دست سفید و پوسیده که از خاک بیرون می زنه مواجه بشی اما تمام چیزی که من پیدا کردم یک کیف زنانه ی سبک و یک چاقوی بزرگ آشپزخانست. داخل کیف فقط یک گوشی شکسته و یک دفترچه ی یادداشت قرار داره. صفحه ی اول دفتر یادداشت یه شماره تلفن و یه آدرس نوشته شده. این بزرگترین موفقیتم در چند سال اخیر بحساب میاد، هرچند نباید تصور کنید از این موفقیت خوشحالم چون گفته شده که موفقیت اغلب در ایجاد شادمانی ناموفق است. شاید چون ما همیشه وقتی یک مرحله را رد می کنیم به جای خوشحالی به مرحله ی بعد فکر می کنیم. برای همین بلند شدم و دارم می روم به آن آدرس.‏
‏- بله؟
‏-سلام. می خواستم بدونم شما کسی رو گم نکردید؟
‏- نه! شما؟
‏- کسی از آشنایانتون احیانا کشته نشدن یا مثلا مفقود شده باشن؟
‏- نه! شما کی هستید آقا؟
‏- من، من کاراگاهم.‏
‏- کاراگاه؟ اتفاقی افتاده؟
‏- من آدرس شما رو توی یه کیف زنونه پیدا کردم
‏- کیف کی؟
‏- نمی دونم! اومدم تا شما بهم بگید
‏- خب اون زن کجاست؟ وقتی اسمش را نمی دونید از کجا باید بدونم
‏- مرده! و فقط آدرس شما توی کیفش بود و البته یه شماره تلفن که احتمالا مال شماست
‏- خب شاید اگه جسدش رو ببینم بفهمم کیه
‏- جسدی در کار نیست، جسد گم شده
‏- پس از کجا می دونید اون زن کشته شده؟ اصلا شما کی هستید؟!‏
‏- گفتم که کاراگاهم... الو؟ الو؟
آیفون را گذاشت. شاید قاتل خودش است وگرنه چرا باید خودش را بزند به نفهمی؟
اما اگه نخواد حرف بزنه، وقتی جسدی در کار نیست، چطور باید وادارش کنم حرف بزنه؟ ما اینجا حق نداریم مثل بعضی جاهای دیگر اسلحه داشته باشیم، خصوصا اگر خودمان خودمان را کاراگاه کرده باشیم.اینجا چون از مردم می ترسند و چون مردم از مردم می ترسند و چون مردم از اسلحه می ترسند داشتن آن برای مردم ممنوع است و طبعا بدون اسلحه نمی شود از یک آدم اعتراف گرفت.‏
از آنجایی که هر جمعه باید برای کاری تهران باشم و هیچ پیشرفتی هم در تحقیقاتم نداشتم بار و بندیلم را بستم و خانه کوچک را ترک کردم.‏

"بخش نهم"
از ولی عصر تا هفت تیر راه زیادی نیست. دقیقا سه سیگار و نصفی که بری می رسی به تابلوی هفت تیر. این مسیر ویژگی های خاصی داره. اولین سیگار که به فیلتر می رسه می رسم به کلیسا. این انتهای بدشانسیه که تو شهره به این بزرگی مجبورم هر جمعه از کنار کلیسا عبور کنم، اونم دقیقا زمانی که خانواده ها بعد از یه گفتگوی حسابی با خدا اومدن بیرون و دارن با هم خوش و بش می کنن. اینجاست که حسابی عطسم می گیره و خدارو شکر می کنم که مسجدی تو این خیابون نیست. بعضی از این آدم ها که هر هفته منو می بینن خیال می کنن مخصوصا عطسه می کنم و چپ چپ نگاهم می کنن. شاید این بدبینی بخاطر این باشه که تو این کشور هیچ وقت به اقلیت ها احترام نمی گذارند. مثلا الان یه پیرمرد چپ دست می خواست بلیت مترو رو بذاره تو... تو...‏
‏- آقا! این دستگاه اسمش چیه؟
‏- اسم؟! اسم می خواد چه کار؟
‏- آخه می خوام تو داستانم دربارش یه جمله بنویسم.‏
‏- خب... بنویس بلیت چک کننده ی مترو
‏- می تونید یه اسم کوتاهتر بگید؟
‏- خب بنویس ، چک بلیت!‏
بله، یه پیرمرد چپ دست می خواست از چک بلیت عبور کنه. بلیتشو گذاشت تو دستگاه چپی و خواست از در دستگاه راستی رد بشه ولی در چپی باز شد و تا پیرمرد متوجه قضیه شد در بسته شد. به هر حال کار به جایی کشید که تصمیم گرفتم از دفعه ی بعد از اون سمت خیابون به طرف هفت تیر راه برم ولی این مسیر هم مشکل خاص خودشو داره. به جای عطسه مجبورم بخندم چون اینور خیابون پره از یه تبلیغ زرد رنگ بزرگ که روش نوشته "ازدواج کنید" و یه علامت تعجب هم گذاشته تهش! زیرشم نوشته همسان یابی!‏
‏- الو؟! اونجا موسسه ی همسر یابیه؟
‏- بله بفرمائید
‏- من دنبال یه خانومی هستم که دوست داشته باشه بعد از غذا آروق بزنه
‏- لطفا چند لحظه صبر کنید... تبریک می گم!! یه خانم بسیار مناسب هست که عاشق آروقه بعد از غذاست. فقط ایشون ساکن زاهدان هستن. البته این مشکل به راحتی قابل حله.‏
‏- قیمتش چنده؟
‏- چون شما مورد ویژه ای هستید، برای شما در میاد شش درصد مهریه.‏
حالا رسیدم به هفت تیر و چون حوصله ی مترو رو ندارم یه تاکسی به سمت خونه گرفتم. فقط دو روز دیگه به آخر سال باقی مونده. مردم طبق معمول مشغول پول خرج کردن هستن و خیال می کنن سال که تموم می شه نباید هیچ پولی تو جیب باقی گذاشت. حتی اگه قرار نبود تا چند روز دیگه بمیرم باز هم این ریخت و بپاشهای مسخره شان برایم جالب نبود. تصمیم گرفتم این چند روز به مرگ فکر نکنم. خیال می کنم اینطوری راحتتره. به جای آن داشتم به این فکر می کردم که چقدرحافظه ام این چند وقته ضعیف شده. الان شک دارم که قضیه لائوتزه رو که سوار گاوش شده بود و داشت از شهر و مردم فرار می کرد تعریف کنم یا قضیه ی اون دختری رو که توی قبرستون باهاش آشنا شدم. شاید باید سکه بیاندازم ولی جیبهایم را که گشتم دیدم سکه ای ندارم. برای همین به سکه های متحرک داخل خیابان فکر کردم. رفتم جلو، یکیشان را انتخاب کردم، سلام کردم. بعد لبخند زدم و سپس از او خواستم بین یک و دو، یکی را انتخاب کند. لبخند زد و گفت دو. بعد رفت تا خودش را در بازار خرج کند. به گمانم ده روزی بود که آن دختر به خانه ام آمده بود و ما زندگی خوبی داشتیم. ابدا از گذشته اش نمی گفت و من هم گذشته ای نداشتم تا برایش تعریف کنم. گذشته ام یک مشت رویای کسل آور و طولانی بود. به او نگفته بودم فروردین امسال می میرم. یا باور نمی کرد یا می کرد و در هر دو صورت وجهه ی جالبی نداشت. برای همین راجع به مرگم ابدا حرفی نزدم. یک روز صبح دیدم خم شده لب پنجره و دارد سیگار می کشد. بدون اینکه برگردد گفت:‏
‏- اگه یه روزی بخوام از پیشت برم، اگه ترکت کنم چی کار می کنی؟
‏- نمی دونم، شاید هیچ کاری نکنم.‏
‏- اون زمانی که برم برای تو به چی تبدیل می شم؟ چه چیزی از من به یادت می مونه؟
جواب دادم:‏
‏- آخرین کسی که منو ترک کرد.‏

"بخش دهم"
بعضی وقتها حس می کنم هنوز بهش احتیاج دارم. امروز روز عیده و برای من روز مرگ. هرچقدر به حافظه ام فشار آوردم بیاد نیاوردم اون دختر عجیب کی و چطور منو ترک کرد. شاید یه روز که خوابیده بودم آروم بلند شده، وسایلش رو جمع کرده و زده به چاک. هوا یه کم زیادی برای عید سرده، چون این روز باید شروع اعتدال بهاری باشه. اما اعتدال فقط روی کاغذ وجود داره، تو عکس های نجومی و نه در زندگی واقعی. تصمیم داشتم به آن شهر کوچک برگردم و برای آخرین بار سعی کنم بفهمم تو خونه ام چه کسی و توسط چه کسانی و برای چه به قتل رسیده. اما ترجیح دادم در خانه ی خودم در طبقه ی هفتم بمیرم تا در حین کاراگاه بازی در خانه ای کوچک و اجاره ای در قلب شهری کوچک که جز قبرستان هیچ بنای باستانی ندارد. بعد از اون همه روز آفتابی در زمستان، امروز، روز اول بهار، ابرهای سیاه در حالی که نیزه هایی از رعد به دست داشتند سایه وار و در حالتی مغموم آرام آرام تمام آسمان تهران را پوشاندند و حالا تهران به جای اینکه زیر آسمانی دودی و روی دریایی از فاضلاب شناور باشد خود را زیر زمین فوتبال مه آلود بهار و زمستان می بیند. ساختمان ها از اینجا انگار بنفش شده اند، همه جا ساکت است. خیابانها خلوت ترین روزهایشان را تجربه می کنند و هوا اینقدر دل گیر است که آدم نفسش بالا نمی آید. تنها کسانی که در خیابان حضور دارند چند کارگر بنر به دستند که منتظرند عنوان مسخره ی امسال اعلام شود و بعد به سرعت شهر را پر کنند از اسم سال جدید. این هم از آن کارهایی است که آدم ها انجام می دهند تا احساس بی مصرفی نکنند. مخصوصا اگر قدرتی داشته باشند بدشان نمی آید مردم را به صف کنند و یادشان دهند مثل گله های گوسفند دنبالشان راه بیافتند. آنها فوق متخصصان شیء کردن انسان ها هستند و این هدفشان را با هزاران کار بی فایده و مسخره ای به ثمر می رسانند که اگر به یک زرافه نشان دهی، آنقدر می خندد تا گردنش بشکند.‏
امروز همش به این موضوع فکر می کردم که در چه حالتی بمیرم بهتر است. مثلا اگر روی تخت دستهایم رو روی سینه هام بگذارم و پاهام رو قفل کنم قشنگتره یا اگه خیلی معمولی لبخند بزنم و دستها و پاهام رو ول کنم روی تخت. مردن این مشکلات رو هم داره. نمی دونی شکمت سیر باشه بهتره یا خالی. ادکلن بزنی بهتره یا همانطور بی بو بمیری؟ حمام بروی و موهایت را شانه کنی بهتر است یا کثیف و شلخته بمیری؟ اما من انتخابم رو کرده ام. صبح حمام رفتم و لباس هایی را پوشیدم که دوستشان داشتم. دفتر شعر های روی قبر ها و کتاب داستان مورد علاقه ام را کنارم گذاشتم. چشم هایم را بستم و منتظر ماندم‏...‏

"بخش یازدهم"
از زمانی که چشم هایم را بستم و منتظر بودم یک ماه می گذرد و من همچنان هر روز به رختخواب می روم، چشم هایم را می بندم و منتظر می مانم، اما دیگر خیلی دیر شده. نمی دانم چطور چنین چیزی امکان دارد؟ مرگ آنقدرها هم سرش شلوغ نیست. دیروز که در پارک قدم می زدم رادیوی پارک اخبار پخش می کرد و معلوم بود آدم های زیادی در چند روز اخیر نمرده اند. خبری از زلزله و سیل نبود و در فیلیپین سونامی نیامده بود. در پاکستان کسی خودش را وسط بازار مرکز شهر نترکانده بود و هواپیماهای نظامی افغانستان را بمباران نکرده بودند . تو آمریکا بچه ای همکلاسیهاشو به رگبار نبسته بود و در ایران کسی را به اتهام توطئه یا بد قیافه بودن یا راه رفتن در خیابان از دار آویزان نکرده بودند. شاید مرگ هم به مرخصی رفته، چون گمان نمی کنم او بتواند خودش را بازنشسته کند، آن هم با این کسخل بازیهای آدم ها.‏
‏- کثافت رذل! بگیر! بمیر! دنگ... دنگ... دنگ
‏- آآ...خ...آآ...ه ه...‏
‏- بمیر عوضی! چرا نمی میری؟! من دوازده تا گلوله به توی لعنتی زدم! بمیر! مغز و قلبت رو سوراخ کردم، دیگه کجاتو بزنم آخه؟!‏
‏- نمی دونم چرا نمی میرم... دارم از درد می میرم... پس چرا نمی میرم؟! کجایی مرگ لعنتی!؟
دیروز صاحب خانه ی آن خانه ی کوچک در آن شهر لعنتی زنگ زد. می گفت همسایه ها می گویند یک ماه با کسی هم خانه شده بودم و خیلی ناراحت و عصبانی بود که چرا از او اجازه نگرفتم. فحشی نثارش کردم و گفتم برود به جهنم. گفتم برود خودش را با آن خانه ی مزخرفش و با آن موزائیک های لقش به گا دهد. وقتی از وقت مرگ آدم می گذرد، آدم دیگر اخلاق و همه چیزش را از دست می دهد.‏
دیگه کاری از دست من ساخته نبود، بلند شدم و رفتم توی خیابان قدم زدم و ناگهان حس کردم دلم می خواهد قهوه بخورم و سیگار بکشم. سرم را انداختم پائین و تصمیم گرفتم به اولین کافه ای که رسیدم بروم داخلش. بعد از یکی دو خیابان گشتن یکی پیدا کردم. همیشه دلم می خواست داستانی بنویسم که به پایان نرسد. رفتم داخل کافه، قهوه ای خوردم و خواستم سیگار بکشم. دختری لاغر اندام آمد نشست کنارم. پرسید فندک دارم یا نه. جواب دادم نه و گفتم اگر پیدا کرد به من هم بدهد.‏

اولیویا- آنتونی! چند روزه ماه جون تموم شده ولی این گیاه هنوز سر از خاک بیرون نیاورده.‏
آنتونی- حتما خوب آبش ندادی
اولیویا- ولی من هر روز بهش آب می دادم. هر روز مواظبش بودم.‏
آنتونی- شاید دانه از اولش فاسد و خراب بوده!‏
اولیویا- چطور اون دانه می تونست فاسد و خراب باشه؟! ما بهترینشو انتخاب کردیم!‏
آنتونی- قرار نیست تمام دانه ها رشد کنند.‏
اولیویا- ولی من مطمئنم گیاه ما بالاخره یه روزی سر از خاک بیرون میاره، شاید اواخر سپتامبر...‏

‏