عجیب است که ما بزرگترین ضعف ها، کاستی ها، دردها و مشکلاتمان را از همان جایی بدست آورده ایم که آن را خانه می نامیم و امن می خوانیمش، از دامان همان کسی که ما را بیشتر از همه دوست داشت. از کودکی تصادفی و پر همهمه مان. از یک سری نفهمی و خوش خیالی. از کنش ها و واکنش ها در تخت های کوچکمان، وقتی هنوز زبان باز نکرده بودیم...
تناسخ را باید پذیرفت... ما همیشه ادامه ی اشتباهات گذشته ایم... اشتباهاتی به توان رسیده
گیر کرده ایم
4:47 AM |
Category: |
0
comments
Posts
Comments (0)