چراغ خونه ها خاموش بود، بچه ها نق نمی زدن و پسته های خندونِ مادر مرده هنوز یه شب تا اعدام فاصله داشتن. همه چی آماده بود تا مردم دوباره صبح از خواب بیدار شن و خوشحال و خندون سال نو رو جشن بگیرن و برنو خوب به طبیعت اطراف شهر تجاوز دستجمعی کنن. ‏

اون شب اما یه سایه وارد شهر شد، از دیوار ها بالا رفت و توی تک تک خونه ها سرک کشید. صبح که مردم بیدار شدن تو بهت و حیرت فرو رفتن.‏

 سفره های هفت سین، ماهی قرمزا، آجیل ها و شیرینی ها، همه و همه دزدیده شده بودن. حتی یه نفر توی شهر پیدا نمی شد که یه چیز سین دار داشته باشه. ساعت خونه ها، سینی و سماور، سوپ مونده از شام دیشب و حتی سیفون دستشویی ها دزدیده شده بود. مردم خواستن از خونه ها بیرون بیان ولی دیدن که اون بیرون برف شدیدی میاد. پارو گرفتن دستشون و تا میدون شهر پارو زدن. ‏

همه ناراحت بودن و تا عید دو سه ساعتی بیشتر باقی نمونده بود. شهردار شهر به مردم گفت یه نفر می خواد عیدشونو بدزده. یکی که حتما از عید خیلی بدش میاد. مردم همدیگرو نگاه کردن. کی می تونست باشه غیر از فرینچ که هر سال عید خودشو توی خونش بالای تپه ی خارج شهر زندانی می کرد تا خوشحالی و شادی مردمو نبینه و هرگز حاضر نشده بود تو جشن های عید شرکت کنه. مردم خشمگین به سمت خونه ی فرینچ حرکت کردن ولی هنوز به چند قدمی اونجا نزدیک نشده بودن که فرینچ با داد و بیداد مردمو ترسوند و با اسلحه اش از پنجره شلیک کرد. همه ترسیدن، فرار کردن. ‏

مردم ناراحت و عصبانی دوباره دور هم جمع شدن. اگه فرینچ همه ی سین هارو دزدیده بود اونا چطور باید سفره ی هفت سین می چیدن. چطوری می شد بدون آجیل و شیرینی و ماهی قرمز توی خونه نشست و به بچه ها عیدی داد. اصلا مگه می شد تو این برف شدید کسی باورش بشه که بهار شده. ‏

اونا به یه قهرمان نیاز داشتن، به یکی که عید رو براشون برگردونه. یه قهرمان واقعی که حاضر باشه خودشو برای مردم به خطر بندازه. ‏

یه نفر به مردم قول داد عید رو براشون برگردونه. اون قهرمان اسمش پاتریشیا بود. مردم حیرت زده نگاهی به پاتریش انداختن و انگار همه مطمئن بودن که حتما تو یه ساعت عید برمی گرده و اونا می تونن با خیال راحت برن تو خونه هاشون. پاتریشیا جاذبه ی توریستی شهر بود! اگه مردم برای دیدن اهرام ثلاثه می رفتن مصر، اگه برای دیدن ایفل و لوور می رفتن پاریس، اگه برای تفریح تو ساحل گرم و شنا می رفتن مایورکا، فقط به این دلیل به اون شهر می رفتن تا زیبایی پاتریش رو ببین. هرچقدر فرینچ زشت بود پاتریش زیبا بود. اون زن اینقدر زیبا بود که وقتی ساعت سه صبح می رفت توی خیابون فروشگاه ها شروع به کار می کردن. وقتی از کوچه ها رد می شد کور ها براش سوت می زدن و همیشه چند تا ماشین پلیس و آتشنشانی دنبالش بودن تا وقتی ماشین های تو خیابون به خاطر دید زدن پاتریش تصادف می کنن یا مستقیم می رن تو تیرچراغ برق، سریع مردم رو نجات بدن. اون اینقدر زیبا بود که وقتی برای چند لحظه از پشت بوم خونه پائین رو نگاه می کرد درخت ها چند متر رشد می کردن. همه می گفتن که اگه داروین زنده بود با دیدن این دختر حتما تو تئوری تکاملش تجدید نظر می کرد. ‏

اما فرینچ برعکس پاتریش به حدی زشت بود که اگه واحد زشتی اسکناس های یه دلاری بود، اون کل خزانه ی بانک فدرال آمریکا می شد. دندوناش به حدی زرد بود که وقتی وسط خیابون می خندید ماشین ها سرعتشونو کم می کردن. وقتی می رفت فرودگاه همه ی دوربین های امنیتی رو خاموش می کردن، اگه می رفت باغ وحش نگهبانا اجازه نمی دادن برگرده، وقتی از خیابون رد می شد کورها عینک آفتابی می زدن و با دست جلوشو می گرفتن. اون بحدی زشت بود که وقتی تو بازی قوتبال دروازبان می شد تیمشون تو هیچ مسابقه ای گل نمی خورد چون توپ همیشه به محض اینکه چهره ی فرینچ رو می دید تغییر مسیر می داد. اون وقتی بدنیا اومد اونقدر زشت بود که برای اینکه مادرش از وحشت ایست قلبی نکنه روی سرش پارچه کشیدن. فرینچ توی خونش به آینه احتیاج نداشت. جای آینه روی دیوار نوشته بود «وحشتناک، مثل همیشه» و هر روز صبح، وقتی بیدار می شد این جمله رو خوب نگاه می کرد.‏ 

همه می دونستن که هیچ کس نمی تونه در برابر زیبایی پاتریش مقاومت کنه. اما هر سربازی هرچقدرم که ورزیده باشه باز برای یه جنگ تمام عیار به اسلحه نیاز داره. برای همین قهرمان شهر وارد خونه شد، اول صورتش رو با یه لایه کرم مرطوب کننده پوشوند. بعد کرم پودر رو برداشت و روی صورتش مالید. پن کیک تیره رو از گوشه ی لب های برجستش تا کنار گوشش کشید تا گونه هاش برجسته تر شه. موهای خرماییش رو بافت و سایه ی براق و رژ لب نارنجی به لب زد. مداد مشکی آخرین سحر ساحره بود و انتخاب لباس ها تنها نیم ساعت طول کشید. البته اون وسط به چند تا مجله ی مد هم یه نگاهی انداخت. ولی خودش رو که تو آینه نگاه کرد اونقدر زیبا به نظر اومد که هیچ نیازی به چیز دیگه ای نبود. ‏

سوار تانکش شد که یه مدل مشکی مرسدس بنز جی پونصد و پنجاه بود و راهی خونه ی فرینچ شد. ‏

فرینچ از دور داد زد برگرده ولی پاتریش به راهش ادامه داد و خیلی خونسرد از ماشین پیاده شد. فرینچ تهدید کرد شلیک می کنه ولی پاتریش محکم به در زد. ‏

زود باش فرینچ! این در لعنتی رو باز کن. ‏ -  

اینجا چی می خوای. ‏ - 

 فرینچ. بذار زود این بازی رو تموم کنیم. تو هرچی رو که دزدیدی به مردم پس می دی و منم در عوض بهت کمک می کنم.‏ - 

تو چه کمکی می خوای به من بکنی؟ -

‏ا- خب ببین، من می دونم که تو اینقدر زشتی که هیچ دختری حاضر نیست حتی برای یه دیقه پیشت باشه ولی اگه هر چی دزدیدی پس ‏بدی من قول می دن برای یه ساعت پیشت باشم.‏ 

من الان سرم شلوغه. می شه یه زمان دیگه بیای تا محلت نذارم؟‏ -

این درو باز کن. من باید ببینمت. ‏ - 

‏ ا- اینقدر به فریبایی خودت مطمئنی؟ می دونی چیه. تو همه ی اون زمانایی که تو داشتی جلوی آینه خودتو درست می کردی من‏ جلوی اینه نبودم!‏

خب که چی.‏ -

ا- این یعنی برخلاف تو که آی کیوت شاید به اندازه ی کنسرو تن ماهی هم نباشه من خوب بلدم از مغزم استفاده کنم و با این چیزا خر ‏نمی شم جیگر.‏ 

ببینم فرینچ، تو برای اینکه اینقدر زشت باشی گواهینامه هم لازم داشتی؟ -

پاتریش من همیشه فکر می کردم اگه آدمی مثل تو یه مغز دیگه داشت حتما اون مغز تنها می موند.‏ - 

بهتره این بازی هارو تموم کنی و این درو باز کنی. همه می دونن که تو چرا بیرون شهر زندگی می کنی. ‏ -

من طبیعت رو دوست دارم. ‏ - 

واقعا هنوز طبیعت رو دوست داری؟ بعد از کاری که باهات کرده!‏ -

 تو چی؟ بعد از کاری که طبیعت باهات کرده چطور ازش فراری هستی. ‏ -

تو به زیبایی من حسودیت می شه؟ از اینکه زشتی عصبانی هستی؟ - 

 ا-هیچ وقت حاضر نیستم کلم اندازه ی گیلاس باشه ولی زیباترین آدم شهر باشم. اصلا راستشو بخوای تو یه تشکرم به من              بدهکاری. ‏

چه تشکری؟ -

 ا- خب همه ی این خوشگلی تو بدون زشتی من هیچی نیست. همونجوری که افکار و نوشته های من بدون حماقت تو هیچ ارزشی ندارن. ‏

چرا فکر می کنی هر کسی که زیباست احمقه؟ - 

من هیچ وقت چنین فکری نمی کنم ولی انگار تو، تو این سال ها خیلی تلاش کردی تا اینو به من تحمیل کنی!‏ - 

ولی اینا چیزی رو عوض نمی کنه. من برای این بحثای احمقانه اینجا نیستم. فقط این درو باز کن، من باید برم دستشویی.‏ - 

چرا فکر می کنی اگه من ببینمت موفق می شی. هیچ نمی فهمم. ‏ - 

ا- فرینچ تو تنهایی. برای همین از شادی و خوشحالی مردم متنفری. برای همین هیچ وقت با ما تو جشن های عید شرکت نمی کنی.‏ تو زشتی و به خاطر این زشتی نه از خودت که از مردم متنفری. ولی راهش این نیست که عیدشونو بگیری. راهش این نیست که شادی شونو بدزدی.‏ 

من برای این مسخره بازی ها وقتی ندارم. شادی های احمقانه ی مردم برای من هیچ جذابیتی نداره. ‏ -

تو از عید می ترسی چون توی عید همه چی سبز و زیبا می شه، مردم لباس های قشنگ می پوشن و همه جا تمیزه و همه ی اینا باعث می شه تو زشت تر به نظر برسی. ‏

 ا- می دونی چیه پاتریش. همونجور که تو قبول داری زیبایی، منم قبول دارم که زشتم. ولی من ازینکه زشتم شرمنده نیستم. و مثل تو هم احمقانه بهش افتخار نمی کنم. ‏

یعنی تو واقعا فکر می کنی کسی می تونه به زشتیش افتخار کنه؟!‏ - 

ا- چرا که نه. من به خاطر زشتیم خیلی چیزا بدست آوردم. می تونستم خیلی راحت بهش افتخار کنم. چه فرقی هست بینشون وقتی آدمابه چیزی افتخار کنه که خودش اونو بدست نیاورده. ‏

  ا- ولی من برای زیبا موندن زحمت می کشم. تو فکر می کنی الکیه. روزی چند ساعت باید وقت بذاری فقط برای اینکه صورتت شاداب به نظر برسه. ‏

خب راستشو بخوای خوبی زشت بودن اینه که نیازی نداره تا مراقبش باشی. اجازه می ده کارای دیگتو بکنی. ‏ -

ولی این باعث شده تو تنها شی. کسی طرفت نیاد و از مردم متنفر باشی.‏ -  

تو تنها نیستی؟ -

نه! ابدا. می دونی من روزی با چند نفر حرف می زنم؟ -

تو واقعا فکر می کنی هر کسی با دیگران حرف بزنه تنها نیست؟ -

معلومه که نه. اونا همشون اینقدر با من مهربونن که همیشه حس خوبی دارم.‏ - 

ا- هیچ می دونستی اکثر اون آدما به خاطر زیباییته که دورت جمع می شنو باهات حرف می زنن. در واقع تو پشت زیباییت پنهان  شدی.‏ 

و توهم پشت زشتی ت.‏ -

ا- چه فرقی می کنه. تو پشت زیباییت تنهایی و من پشت زشتیم. به این فکر کردی که اگه یه روز چهرت رو از دست بدی. اگه یه روزی پیر و زشت بشی چند نفر ازین آدما کنارت باقی می مونن و باز باهات مهربونن. ‏

ا- خب من باید از داشته هام و از امروز حداکثر استفاده رو بکنم. اینطوری اون زمان بیشتر حسرت می خورم. فرینچ! این درو باز کن. ‏

فرینچ بالاخره درو باز کرد. سرش رو پائین انداخته بود و سعی می کرد تو سایه ی پشت در خودش رو پنهان کنه. پاتریش به سمت فرینچ رفت. دستش رو به صورت زبر و پر چاله ی فرینچ کشید و لبخند زد. فرینچ سرش رو بلند کرد و برای اولین بار خوب پاتریش رو نگاه کرد. دیگه نمی تونست خودش رو کنترل کنه. پاتریش رو محکم به آغوش کشید و اونقدر هل شد که پاش به پایه میز گیر کرد و روی زمین افتاد.‏

 هم آغوشی اونا یه ساعت و سی دقیقه طول کشید. بعد خسته ولی شاداب روی میز نشستن و پاتریش زانوهاش رو بغل کرد. فرینچ برای پاتریش چای ریخت و یه نخ سیگار بهش تعارف کرد. پاتریش سیگار می کشید و درخت های بی برگ رو نگاه می کرد که هنوز تو خواب زمستونی بودن. برگشت و به فرینچ لبخند زد. ‏

راستی فرینچ، سین هارو کجا قایم کردی؟ ماهی قرمزا زندن؟ -

راستشو بخوای من همیشه به سیر حساسیت داشتم. فکر نکنم حتی اگه می خواستم می تونستم اون همه سیر رو بدزدم. ‏ -

پس اگه کار تو نیست. اگه تو عید رو ندزدیدی پس کار کیه؟ -

می دونی پاتریش... وقتی مردم شبا خوابن، سایه هاشون خیلی خیلی بیدارن. ‏ -

همهمه ی بچه ها قاطیِ موج هایِ سیالِ گرمای تابستانی شده بود. ‏
تو افقِ دشتی در حوالی مناطق سرسبز اطراف ویِلون، اگزیستانسیال کوچولو ایستاده بود و رقص گرمارو تماشا می کرد. ‏
یه چیزی در افق دوردست، درست پشت درخت ها می درخشید. نورش نه اونقدر قوی بود که به نور چراغ قوه یا انعکاس آینه شبیه باشه و نه اونقدر ضعیف بود که حس توهم به آدم بده. ‏
اگزیستانسیال سبک بود. راحت می شد اونو با یه دست از روی زمین بلند کرد و گذاشت یه جای دیگه. به خودش که اومد وسط بچه ها بود. مامان دستی روی سرش کشید. گفت با بچه ها بازی کنه. اما اگزیستانسیال سرش رو انداخت پائین، از زیر دست و پای بچه هایی که داشتن انرژی هاشون رو بی خود تخلیه می کردن عبور کرد  و به سمت جنگل رفت. ‏
شب که اهل فامیل گروه گروه، چراغ بدست وارد جنگل شدن تا اونو پیدا کنن پدرش اولین کسی بود که اونو در اون حالت دید. رفته بود بالای یه درخت و زل زده بود به یه سوراخ که انگار لونه ی سنجاب ها بود. صداش که کردن جواب نداد. انگار خوابیده بود. درست مثل اینکه تو خواب راه رفته باشه. هیچ کس نتونست از درخت بالا بره. چند نفر دنبال نردبون رفتن. ولی قبل از اینکه برگردن اگزیستانسیال ناگهان از بالای درخت روی زمین افتاد و سی ثانیه بیهوش شد. وقتی پدرش روی صورتش آب ریخت بهوش اومد، طوریکه انگار از خواب بیدار شده باشه. ‏
اول فکر کردن لکنت زبان داره. بعد خیال کردن گوش هاش نمی شنون و دست آخر به ذهنشون رسید که شاید بچشون کودنه. هر بار که باهاش حرف می زدن  جوابی ازش نمی شنیدن. مگر اینکه صبر می کردن و مثلا چیزی حدود سی ثانیه بعد جوابی می گرفتن. مادرش فکر می کرد اینها به خاطر افتادن بچه از بالای درخت و لابد ضربه خوردن به مغزشه. ولی کم کم همه متوجه شدن اگزیستانسیال از همه چیز سی ثانیه عقبه. وقتی کسی جکی تعریف می کرد اون سی ثانیه بعد می خندید. وقتی توی سینما همه سالن رو بعد از اتمام فیلم ترک می کردن اون سی ثانیه بعد بلند می شد. وقتی دستش به یه چیز داغ می خورد سی ثانیه بعد گریه می کرد و انگار اگزیستانسیال همیشه سی ثانیه از زمان عقب بود.  شش سالش بود که برای اولین بار پیش یه روانپزشک رفت. روانپزشک که جوابای درست و حسابی ازش نمی گرفت با پدرش صحبت کرد. وقتی جلسه تموم شد بهشون گفت تنها راه برای رفع این شوک و گره ی ذهنی اینه که بچه رو ببرن درست روی همون درخت و از اون بالا بندازنش پائین. پدر و مادر نقشه کشیدن زیر درخت یه تشک بندازن. بچه رو ببرن بالا و بعد بهش بگن پپره پائین. اما اونا یادشون نبود بچه از کدوم درخت بالا رفته. پدر به مادر گفت چه فرقی می کنه کدوم درخت بوده. مهم اینه که این همون نزدیکی هاست. اما بچه می ترسید و حاضر نبود از درخت بالا بره. پدر سعی کرد درختای کوچیک تری رو انتخاب کنه. سعی کرد از نردبون استفاده کنه، ولی بی فایده بود. بعد تصمیم گرفت اول خودش از درخت بالا بره و بعد بچه رو بالا بکشه. اما به خودش که اومد دید اگزیستانسیال غیبش زده. از درخت پرید پائین و دید بچه به طرز باور نکردنی از یه درخت بالا رفته و زل زده به یه سوراخ سنجاب. خوشحال شد. رفتو تشک رو پهن کرد. بچه رو صدا زد تا بپره پائین. اما بچه واکنشی نشون نداد. سی ثانیه صبر کرد اما باز هم بی فایده بود. خواست از درخت بالا بره که بچه مثل یه تیکه چوب خشک پائین افتاد. وقتی بعد از دو روز حالش بهتر شد و از تختخواب بیرون اومد پدرش حالشو ازش پرسید و اگزیستانسیال یک دیقه ی بعد جواب داد، بله خوبم. ‏
عقب موندگی های یه دیقه ای اگزیستانسیال یه زندگیه. یه بخش از یه رمان طولانیه. ‏
سه بخش از این زندگی تو این داستان جا می گیرن:‏

بخش دوم:‏
این مکالمه ها کوتاهن چون خیلی بیشتر از اونچه فکر می کنید به طول انجامیدن:‏

بابا، وقتی من خیلی پیر بشم، عین عمو ناجیبچو می میرم؟ ‏ - 
چرا همچین فکر می کنی پسرم؟ - 
آخه سفید شده بود، نمی توست راه بره، خوابیده بود و جواب هیچ کسیو نمی داد.‏ - 
ببین پسرم آدما وقتی پیر می شن می میرن. همه می میرن. اینو می فهمی که عمو مرده نه؟ - 
آره می فهمم ولی نمی دونم چرا عمو امشب شام نیومد خونمون. ‏ - 
 پسرم مرده ها نمی تونن راه برن. اونارو زیر خاک دفن می کنن.‏ - 
منم زیر خاک دفن می شم؟ - 
تو قرار نیست دفن بشی. تو هنوز بچه ای و یه زندگی خیلی طولانی داری.‏ - 
بابا وقتی آدما می میرن زیر خاک تنهان؟ - 
پسرم اونا مردن دیگه نیازی ندارن که با کسی باشن. ‏ - 
من دلم می خواد راننده اتوبوس بشم.‏ - 
چی شد که یهو خواستی راننده اتوبوس باشی؟ - 
آخه دلم نمی خواد تنهایی بمیرم.‏ - 

بخش سوم:‏
دست ماریا رو گرفته بودو دویدن توی طویله. بوی نم بارونِ دیشب اجازه نمی داد عطر ماریا رو که از بدنش مثل شعله های آتیش بیرون می جهید  بو کنه. ولی در عوض می تونست دست های ظریف و نرم اونو در دست بگیره و زل بزنه به صورت زیبای اون. ماریا عجله داشت. بهش گفت لباساشو در بیاره ولی اگزیستانسیال که همیشه یک دقیقه از زمان عقب بود همونطور داشت به صورت ماریا نگاه می کرد و هیچی نمی گفت. بعد کنار هم نشستن و کم کم لباس های همو از تن درآوردن. ماریا به عنوان یک فاحشه با اگزیستانسیل می خوابید. اما اگزیستانسیال به عنوان یه مشتری اونجا نبود. دلش می خواست همیشه با ماریا باشه، هیچ کس نمی تونست مثل ماریا تا اون عمق از قلبش نفوذ کنه و اونو به لرزه در بیاره. وقتی از فرط خستگی روی کاه ها افتادن اگزیستانسیال سعی کرد اون چیزی رو که خیلی وقت بود با خودش تمرین می کرد تا به ماریا بگه به زبون بیاره. ولی چشم هاش کم کم بسته شدن و هر دو به خواب رفتن. اوایل صبح اول سپتامبر سال هزار و نهصد و سی و نه بود که آلمان ویلون رو بمبارون کرد. مردم وحشتزده فرار می کردن. ماریا از خواب بیدار شد. سعی کرد اگزیستانسیال رو از خواب بیدار کنه و از اونجا فرار کنن. اما اگزیستانسیال که بیدار شد فقط زل زده بود به اون و نمی تونست تکون بخوره. وقتی یه طرف طویله بمبارون شد ماریا ترسید. سعی کرد پسر رو تکونی بده ولی فایده نداشت. اگزیستانسیال که در تمام این مدت داشت سعی می کرد حرفی رو که هیچ وقت نتونسته بود به ماریا بزنه، به زبان جاری کنه باز هم در زمان عقب موند و ماریا که ترسیده بود با گریه و فریاد از اونجا بیرون رفت.‏
 اگزیستانسیال همونجا دراز کشیده بود و قبل از اینکه یک دقیقه بگذره تمام اون طویله به آتش کشیده شد. ‏
او دومین قربانی جنگ جهانی دوم بود. کسی که وقتی مرد دیگه نمی تونست یک دقیقه ی بعد این رو بفهمه. کسی که تو اون یک دقیقه برای همیشه گم شد.‏

این داستان رو که توسط من و روی آهنگ های مورد نظرم ضبط شده می تونید در اینجا بشنوید:‏

http://ge.tt/6n3iQ2a/v/0